Regen, wind en valfruit

de zeven onverschrokkenen

Het was zo'n dag dat je je hond zelfs niet wilt uitlaten ("doe maar in de schuur") en medelijden krijgt met Bob (met natte taartdoos) en jezelf een hele piet vindt. Regen en wind teisterden het veld van DHC. En wat erger is: de weg ernaartoe.

Zo'n 15 trimheren deden vanochtend daarom het gordijn weer dicht, maar zeven (7) man stond om 9 uur scherp paraat om de strijd met de elementen aan te gaan. Jan en ik waren zelfs met de fiets gekomen.

kijken naar de fietscrossers

Scenario's voor de regen

We hebben gespeeld. Natuurlijk, had ik willen zeggen, maar we hebben onder het afdak toch een aantal scenario's serieus afgewogen. De eerste was om meteen in het clubhuis te gaan zitten, koffie te zetten. Voor dit plan sprak dat de fietscrossers een groot evenement hadden en we ons wel een uur zouden vermaken met hun capriolen. Het tweede scenario was om gewoon weer naar huis te gaan. Ook zeer aanlokkelijk samen te vatten met "home sweet home". Maar hadden we dan niet beter gewoon thuis kunnen blijven? Scenario drie werd het dus: hockeyen.


Geïntimideerd

Een beetje geïntimideerd door het geroffel op het afdak stelden we voor om even snel een partijtje te doen en de rondjes warmlopen met de auto af te leggen. Dat zou er wel gek uitzien, zeker voor de buren van de fietscrossers. Dus het werd scenario 3b: gewoon twee rondjes lopen, een beetje zwaaien met de armen en dan naar het kleine veld om te spelen.


tussen de regendruppels:
Jan in duel met Marcel

gisteren gemaakt,
toen Bob nog 30 was

Met zeven man hadden we een joker nodig. Selwyn was de gelukkige die dus sowieso ging winnen. En dat gebeurde ook, alleen weet ik niet meer wie er met de winst vandoor ging. Maar gezien de omstandigheden waren we allemaal winnaar. Die omstandigheden waren namelijk niet alleen nat, maar ook koud. Bij een iets verkeerde slag deden de handen zeer van de kou. Maar dat weerhield Jan niet van een paar mooie reddingen.



Jaap redt ons uit de regen

Even voor tien uur zagen we dat ook Jaap zich meldde. Om hem te laten zien dat we erg blij waren met zijn komst lasten we snel het winnende doelpunt in. In het clubhuis was er warmte, koffie en taart (van Bob). En vanwege die taart strooide Marcel een paar Limburgse wetenswaardheden rond. Over het ontstaan van de vlaai bijvoorbeeld. De vlaai, in Limburg gewoon vla genoemd is eigenlijk een lekker hapje voor de armen. De restjes bij het bakken van brood worden, zuinig, zo breed mogelijk uitgerold en bedekt met valfruit. Dus met de appels die je nog net voor de varkens kunt weggraaien. Daarna nog een aantal Limburgse namen voor het hogere taartsegment waarvoor ik echter letters nodig heb die mijn toetsenbord niet aankan.

Daarna Moesten we er weer aan geloven. De regen was nog niet gestopt. Maar de weg terug was aangenaam. Trots op de prestatie en een warme douche in het verschiet.