Deze dag is een dag van morbide grapjes, omdat het voorstellingsvermogen van de betekenis niet erg op de proef wordt gesteld. Toch was mijn Waterloo dichtbij.
Vroeger gingen mensen en zeker jeugd op de fiets in alle vroegte de dauw bewonderen. Dat wilde ik ook, maar wel hard. Op de fietspaden voozag ik drukte en dus gevaar voor ledematen en hoofd. Daarom de moutainbikeroute gekozen. Daar in het Montferland rijden ze in ieder geval dezelfde richting op. Maar voor mij was dat zelfs nog niet veilig genoeg. Een valpartij in een spectaculaire afdaling was het gevolg. Via hoofd en schouder belandde ik naast mijn fiets.
Mijn geestelijke vermogens zijn onbeschadigd gebleven. Maar mijn sleutelbeen heeft het begeven. Gelukkig heb ik er nog een, dus wat zeur je dan, zal de trimheer zeggen, maar mijn gestel voelt zich gehandicapt. En mijn omgeving zegt dat ik er ook zo uitzie. Tevens heeft de behandelend arts mij afgeraden voorlopig niet te fietsen. Over hockey geen woord, maar omdat ik mijn arm niet omhoog mag steken is het maken van doelpunten geen lolletje meer.
Alle aanleiding voor mij om me voor de komende weken af te melden. Ik hoop dat Henk of Arnold, of iemand anders, mij een verslag wil toemailen. Dat zal ik dan onverwijld plaatsen. Maar wat mij betreft even op de plaats rust.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten