oude lijven

De opkomst was weer om over naar huis te schrijven. Zeventien (17) man stonden in een strakke zon klaar om zich te onderwerpen aan de opdrachten van een vrouw (die van Marcel). Laat ik even beginnen met mezelf: ik kwam niet vooruit. Geen pap in de benen, maar zo stijf als ijzerkabels. Te veel gefietst dacht ik. Maar ook van andere mannen kwamen geen opgewekte berichten. Misschien was de warmte op het veld toch snel te veel. Of toch niet die jonge honden?

Oranje had er dan het meest last van. Er ging geen aanval goed en verdedigend leek het ook nergens op. Blauw maakte daar gebruik van. Stiekem hoopte ik dat het die middag ook zo zo vergaan bij de Graafschap. Die wedstrijd stond bij velen van ons op het programma. Ook Jaap die ons na het partijtje een opkikker voorschotelde met een paar kloeke kannen koffie. Hij kon de spanning voor de superboeren nog net aan en stond bij ons langs de lijn het zweet uit die oude lijven te zien.

Zoals gezegd ging blauw goed. Onder meer door een uitblinkende Bertus en drie doelpunten van Jan Schuurman. Dat was een mooi verjaardagscadeautje. Hij betaalde ons terug met een hartige tractatie: een lekkere vette bek van een saucijzenbroodje.

Bertus hing nog in de touwen, zoals ik vorige week een salto over het hek maakte. Dat enthousiasme kon niet verhullen dat het moeizaam verliep. We misten de fijne passing van Hans en Lieuwe.
Bert maakte voorin een paar onnavolgbare acties, waarbij hij opmerkte dat je je niet hoeft te verbeteren op de onderdelen die je al goed genoeg beheerst. Dat gaf mij stof tot nadenken. En niet omdat ik nu al problemen krijg met mij geheugen. Maar gelukkig hoef ik daar volgende week niet uit te zijn, want dan ben ik er niet. Ed wel. En hoe: hij tracteert voor zjin verjaardag. Zullen jullie allemaal zo hard zingen dat ik het hoor op de terugreis vanuit Frankrijk?