fuck Oranje

Beste mannen,

Wat we hebben gedaan en wat de uitslag van het partijtje was, ik weet het niet meer. Maar de foto's getuigen van een aangenaam hockeyweertje, vorige week. Ik was op tijd omdat Jan er niet was. Maar de sleutels had ik niet nodig omdat een belangrijke inhaalwedstrijd moest worden voorbereid door de DHC hoofdcoach. En Ed draafde ondertussen al rondjes op het LKG-veld. 

Vanwege de vakantie was de opkomst niet bijzonder hoog. Toch wisten we het pupillenveld aardig te vullen. Met het inlopen was er zelfs te weinig plek voor de koplopers. Maar blessures vielen gelukkig niet te noteren.

Afgelopen zondag was onze trouwe bezoeker ook op komen draven. Na zijn beroerte komt hij bijna nooit meer maar het was een mooie dag dus slingerde hij zijn scootmobiel aan om ons aan te moedigen. Helaas duurde het allemaal te lang en verdween hij naar een spannender evenement: pétanque. 

We konden dus onverschrokken beginnen aan het partijtje van de dag. Sommigen, waaronder ik, moesten in het oranje. In deze periode niet een kleur waar ik me gelukkig bij voel. Fuck Oranje. Maar dit keer waren we in de minderheid, numeriek en technisch gezien. Dat stimuleerde ons, zodat we van een 3-0 achterstand terugkwamen door het uiterste uit ons relatieve onvermogen te halen. We stootten door naar 3-3 en hielden vervolgens het blauwe team steeds in zicht.

De winnende treffer werd echter gescoord door niet-oranje. Wie de winnende treffer scoorde, ik weet het echt niet meer. Op de foto zie ik Piet staan, zou hij ....? Het kan best, maar het geheugen laat me even in de steek. Het was in ieder geval een actie na een grimmige overtreding van mij op Gérard. Ik meende dat alles toegestaan was om te winnen, maar in de volgende actie hapte ik in het stof. Of: in de zandbak, want het pupillenveld moet kennelijk een herkenbare overgang zijn tussen de speeltuin en topsport. Voor ons is het een overgang in omgekeerde richting.

De foto hier lijkt aan te tonen dat onze honger naar de bal een beetje gestild is. We drentelen en beppen best veel. En tegen de tijd dat we warm zijn (Gérard heeft daar geen last van, hij speelt nog steeds met lange broek) lonkt de koffie al weer.

Nadat het winnende punt werd gedrukt was het tijd voor een feestmaal, zoals alleen de onoverwinnelijke Galliërs dat kunnen evenaren. Ed had een cake aan het spit en de stamoudste mocht het trots aansnijden.
Er was geen bard meer die een verjaardagslied had gecomponeerd. Er werd dus niemand aan een boom geknupt dus klonk het enigszins aarzelend uit de kelen: "lang zal Ed leven". En zo is het.

Komende zondag is Fred de jarige. Ook al enige tijd geleden, maar wat geeft het. De temperaturen lopen de komende week. Veel bier en witte wijn dus dus is zondag er nog tijd voor een droge cake.

En daarna moeder blij maken met een vingerverfwerkstukje.