Ik had de tas met ballen bij me. Ook de hesjes. Die staan nu in Emmerik. Volgende week de onderste hesjes maar pakken want dit keer moest er hard worden gelopen. De groep telde tot 12 en begon met inlopen. Ik mocht de oefeningen voordoen. Dat betekende dat even wegkruipen niet mogelijk is, maar aan de andere kant: die kuttige sprintoefeningen ("handen aan de grond, rondje draaien") kon ik overslaan.
Gérard was er bij om voor de veteranen een beetje in shape te blijven. Hij werd de meester van de assists. Mooie steekpassjes of gewoon even opzij leggen. Daardoor nam blauw in de eerste helft snel een ruime voorsprong. Maar ook "slappy"verdedigen door oranje bracht blauw in een zetel naar een zekere overwinning. Maar toen de trainer van de dag had aangekondigd het laatste doelpunt te spelen kwamen onvermoedde, en in ieder geval tot dat moment, niet geziene krachten bij oranje naar boven. Ook de wissel tussen Bert en Wim kan (ik zeg: "kan") een rol hebben gespeeld. Een opmerkelijk verschijnsel, zo vlak voor bevrijdingsdag: een overloper die zich gauw van hesje ontdoet om mee te doen met de winnaar. En dan ook nog de "german connection involved".
Hoe dan ook, opeens was het gelijk: 12 -12, of zoiets. Onze brommersupporter had, gehuld in een uiterst spectaculiar regenpak, plaats gemaakt voor Eddy Jansen, in een normale outfit. Toen viel de winner aan de kant van blauw. Terecht natuurlijk, maar wel zwaar bevochten. Het voelde als FC Twente na een hele competitie. Iedereen met opgeheven hoofd het veld af.
De koffietafel klonk als een koffietafel: heel ingetogen. 't Leek wel dodenherdenking. Natuurlijk misten we Ed, Hans en Henk, maar het was vooral de meters die we haden afgelegd. Zelfs Arjan had zich bovenmatig opgeofferd voor volk en vaderland.
Gerrit Geuvers
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten