Worstelen

De schrale opkomst bleek afgelopen zondag stond in geen verhouding tot de stof om een verslag te schrijven. Daarom heb ik maar even tijd genomen om het allemaal te laten bezinken. In de gedachte dat jullie het niet waard zijn om al die gebeurtenissen met een eendimensioneel "en-toen-en-toen"-verslagje af te doen.
Dinsdagavond liggen alle stukjes op hun plaats, voldoende gerijpd om tot een samenhangende roman te worden gesmeed. Daarvoor ontbreekt echter de tijd. Aanstaande zondag moet ik weer op 't veld staan immers.
Want worstelen we niet allemaal. Ik met de tijd om dit te maken, Pieter met Arjen, Wim met al die zwervers (ver van z'n deur), Christel met haar werk, Abdulla met uitverdedigen, Europa met de Grieken en de hele wereld met de banken (en Wall street in het bijzonder).
En kunnen we niet allemaal wat van elkaar leren?
Ik heb altijd begrepen dat je met judo mee moet gaan in de aanval van de tegenstander. En dan overnemen. Maar met worstelen weet ik het niet. Worstelen heeft iets statisch en ook iets dramatisch. 't Schiet allemaal niet op. Je zit in je tegenstander gevouwen en voor je 't weet trek je aan je eigen arm. En je merkt het niet eens want alles doet toch zeer.
En om het nog erger te maken soms is de tegenstander niet eens bekend, je worstelt tegen het systeem. En het systeem is gemaakt om altijd te winnen.
Ik zeg: afkloppen, weer opstaan en een andere sport kiezen. Hockey bijvoorbeeld, met een kopje koffie en gebak ter afsluiting.
Daarom stonden dus zondag toch weer 9 mannen klaar om de ochtendnevel weg te spelen. Op de laatste zomerse zondag van het jaar (maar het leek wel de eerste) een fel partijtje waarbij Bert - shoot - Meijer met twee doelpunten (en zeker zo veel "reddingen") de man van de wedstrijd was. Dat mag wel 's gezegd worden wan over twee weken krijgt hij het nog moeilijk genoeg.
Hij tevreden, wij worstelen nog even met een liedje, waarbij tekst en melodie een beetje gelijk oplopen. Als het niet lukt kloppen we af en gaan we gewoon weer hockyen.

Gerrit Geuvers